شواهد تجربی از کاربرد مصاحبه ­ی انگیزشی در بیماران دیابتی

روش بالینی مصاحبه­ی انگیزشی اولین بار در سال 1983 به عنوان مداخله و نوعی درمان کوتاه­مدت برای درمان معتادان به مشروبات الکلی ،که در آن انگیزه­ی بیمار، مانع رایجی محسوب می­گردد، طراحی گردید. در آغازسال1990در سایر اختلالات مربوط به سلامتی به ویژه بیماری­های مزمن که در آنها تغییر رفتار عامل مهم و انگیزه­ی بیمار چالشی معمولی است مورد آزمایش قرار گرفت(رولنیک و میلر،2007). استفاده از مصاحبه­ی انگیزشی در دنیا به سرعت در حال پیشرفت است، به­طوریکه طی سه سال، انتشارات در این زمینه تقریبا دو­برابر شده است.  این رویکرد به سرعت از اعتیاد، به حوزه­  سیستم های سلامت، ارتقای بهداشت و اختلالات روان­شناختی و اخیرا به حیطه­های اصلاح و تربیت نیز سرایت کرده است( کوکس، 2004به نقل از نویدیان، عابدی، باغبان، فاتحی زاده و پورشریفی؛1389). در سال­های اخیر، مصاحبه­ی انگیزشی به محدوده­  بیماری­های مزمن راه­یافته است.  بیماران مزمن نیازمند تغییرات رفتاری و سبک­زندگی در حد بسیار وسیعی هستند تا بتوانند سلامتی خود را حفظ کنند(نویدیان و همکاران،1389).

در حمایت ازاینکه مصاحبه­ی انگیزشی سبب می­ شود بیمار دیابتی از دستورات درمانی پیروی کند علاقه­ فزاینده­ای وجود دارد(کارینو ، کوک وگولانیک؛2004؛ دهرتی و روبرتز،2002؛ استوت ، رولنیک، ریس وپیل،1995؛ استوت ، ریس، رولینک، پیل و هاکت؛1996). اسمیت ، هکمیر،کرت و ماسون(1997) در یک مطالعه­ کنترل شده با هدف بررسی این موضوع که آیا اضافه­کردن سه­جلسه درمان مصاحبه­ی انگیزشی به یک برنامه­ی رفتاری کاهش وزن استاندارد در بیماران دیابتی نوع دو بر کاهش وزن آنها تاثیر داردیا نه؟یافتند که گروه آزمایش که برنامه­ی مداخله­ی مصاحبه­ی انگیزشی را دریافت کرده بودند نسبت به گروه کنترل در کاهش وزن و به­دنبال آن کاهش میزان هموگلوبین گلیکوزیله موفق­تر بودند.

در مطالعه­ دیگر(کلارک و هامپسون،2001؛ کلارک ، گنگ و کاکیرتی،2001)با هدف بررسی اثربخشی مصاحبه­ی انگیزشی در بیماران دیابتی به­این نتیجه رسیدند که گروه آزمایش که مداخله­ی مصاحبه­ی­انگیزشی­کوتاه دریافت می کردند نسبت به گروه­کنترل که تحت درمان معمولی قرار داشتند در کنترل وزن موفقیت بیشتری کسب کردند، البته لازم به ذکر است که گروه آزمایش تحت پی­گیری تلفنی 10دقیقه­ای در هفته­ی اول، سوم و هفتم پس از مداخله قرار گرفتند که به علت این پی­گیری های تلفنی ، محققین نسبت دادن نتیجه را به اثر بخشی مصاحبه­ی انگیزشی با احتیاط بیان می­ کنند.

واینر، کریستی، تیلور و هی(2003)در یک مطالعه­ کنترل شده روی نوجوانان دیابتی نوع1، نشان دادند که گروه آزمایش که مداخله­ی شش هفته­ای مصاحبه­ی انگیزشی همراه با درمان رفتاری شناختی دریافت می کردند نسبت به گروه کنترل که هیچ­نوع مداخله­ای دریافت نمی­کردنددر یک پی­گیری4-6ماهه5/1%ودر پی­گیری7-12 ماهه3/1%کاهش بیشتری در میزانHbA1cخود نشان دادند.

1^{.Carino,Coke&Gulanick}

2^{.Deherty&Roberts}

3^{.Stott,Rollnick,Rees&Pill}

4^.Hackett

5^{.Smith,Heckemeyer,Kratt&Mason}

1^{.Clark&Hampson}

2^{.Gong&Kaciroti}

3.^{Viner,Christie,Taylor&Hey}