از روزگاران قدیم تا دوره­ قاجاریه شبکه­ راه­های ارتباطی ایران و نوع وسایل نقلیه در راه­های ارتباطی گرچه به شکل ابتدایی بوده است ولی بر وفق اقتضای طبیعت ایران و نوع آب و هوای نواحی مختلف ایران تغییر می­کرده است. و راه ­ها و وسایل نقلیه از تنوع زیاد برخوردار بوده ­اند. به همین جهت سیر و سفر در راه­های ارتباطی برای ایرانیان خسته کننده نبوده و به نوعی با این شیوه انس گرفته بودند و سخت کوشی مردم ایران باعث گردیده بود تا با انواع خطرات و مشکلات که در راه­های ارتباطی با آن مواجه می­شوند به شیوه­­ای خاص در جهت رفع آن برآیند. ولی برای سیاحات و گردشگران اروپایی که در راه­های شن­زار و سنگلاخی ایران قرار می­گرفتند مسافرت بسیار سخت و خسته کننده بود و شاید انتقادات سفرنامه­نویسان سبب گردید تا تغییراتی در وضع راه­های ایران ایجاد شود.

در مرکز فلات ایران که همه راه­های ارتباطی به آن وصل می­شد شکل راه ­ها متفاوت بود. اصفهان در چهار راه ترانزیتی ایران قرار داشت و اکثر کاروانهای تجاری با ورود به شهر این امکان را می­یافتند تا خستگی راه را از تن بیرون کنند و پس از مدتی دوباره اقدام به سفر کنند.
وجود تعداد زیاد کاروانسراها در شهر و پیرامون اصفهان حکایت از آن دارد که اصفهان محل استقرار کاروانیان بوده و باید بیشتر مورد توجه قرار گیرد. ولی متأسفانه قاجارها نمی­خواستند که همچنان عظمت و شکوه عصر صفوی را در اصفهان ببینند. به همین خاطر نه تنها به راه‌های ارتباطی آن توجه نداشتند و آن را به حال خود گذاشتند بلکه خود اقدام به تخریب آثار تاریخی شهر می­کردند.
در مجموع آنچه از تأسیسات و امکانات راه ­ها در شهر اصفهان و پیرامون آن وجود دارد به دوره‌های قبل از قاجار به خصوص عصر صفوی بر می­گردد که به تجارت و بازرگانی بسیار اهمیت می­دادند.
همین موضوع سبب شده بود تا اروپائیان نیز در راه­های ارتباطی ایران قرار گیرند و به رشد اقتصادی ایران کمک کنند. کوتاه کردن مسافت­ها و استفاده از وسایل نقلیه­ی سریع و تند از مهمترین دغدغه­ های مسافران راه ­ها در عصر قاجار بوده که جزء آرزوهای آنها بود ولی دولتمردان قاجار هیچگاه در صدد از بین بردن این دغدغه­ها نبودند و سیاستهای کشورهای استعماری چون انگلستان و روسیه باعث گردید تا در خصوص اوضاع راه­های ارتباطی ایران چاره­ای بیاندیشند و به شکل امتیاز از آن سود ببرند زیرا در تجارت و بازرگانی که با ایران داشتند مسیرهای خاکی و شن­زار برای آنها سخت و کسل کننده بود و راه آهن و راه­های شوسه می­توانست هم فاصله را کمتر کند و هم راحت­ تر و با اطمینان کالاهای خود را به مقصد برسانند.
به نظر می آید که سیاحان و سفرنامه نویسان در بدو ورود به ایران در زمینه وسایل حمل و نقل و اوضاع راه ها به مشکلات برخورد می کردند و تا پایان سفر دغدغه آنان این بود که چگونه و ازچه راهی خود یا کالاهایشان را سالم به مقصد برسانند.در مورد تاسیسات بین راهی ازجمله کاروانسراها نکته ای است که سیاحان در گزارشات خود ازآن دل نکنده اند. زیرا بهترین مکان جهت استراحت و رفع خستگی آنان بوده است.
مسیر کوهپایه - نایین
مسیر گلپایگان- اصفهان