درد شدید، مراقبت­های دردناک، استشمام بوی های نامطبوع و طعم بد غذا در بیمارستان، مشاهده زخم­های وحشتناک، معلق شدن در فضایی غم انگیز
تهدید و آشفتگی ذهنی
اختلال در روند زندگی
علائم و نشانه­ها
ایجاد وابستگی، تغییر در راحتی، تغییر در توانمندی و نقش­ها، تغییر در روابط شخصی، تغییر چهره
تعارض معنوی
علائم و نشانه­ها
تردید نسبت به خدا، ناامیدی، قهر با خدا، ناتوانی در درک چرایی حادثه
مشغله روحی ـ روانی
علائم و نشانه­ها
هجوم احساسات و افکار ناخوشایند، کلنجار رفتن با خود، تفکرات و احساسات منفی، لذت نبردن از زندگی
رنج و ناراحتی
علائم و نشانه­ها
بروز ترس، افسردگی،اضطراب، نا امیدی، احساس بی عدالتی، تنفر، اختلال در خواب و راحتی، نگرانی
تهدید و آشفتگی­اجتماعی
تنهایی و جدایی
علائم و نشانه­ها
محیط ایزوله، ناکامی در تعاملات، واکنش های ناخوشایند از طرف دیگران
رفتار تهاجمی
علائم و نشانه­ها
خشم، پرخاشگری، تهدید خود ودیگران، فرار، رفتار آسیب­رسان
تصویر نامطلوب از خود
علائم و نشانه­ها
بدشکلی اسکارها، واکنش­های سوال بر انگیز اجتماعی، ناموفق بودن جراحی­های ترمیمی، عدم دریافت واکنش خوشایند از طرف دیگران، ناموفق بود ارتباط با جنس مخالف، فرار کودکان از فرد، شرمندگی از ظاهر، تنش در تعاملات
تهدید و آشفتگی در تعالی
تغییر در باور­های خود از خویشتن
علائم و نشانه­ها
از دست دادن حمایت معنوی، بی اعتقادی، احساس افسردگی و عقده­ای شدن، کوچک­شماری خود، اجبار به یک زندگی از سر جبر، تمرکز بر بدشکلی ها و نادیده گرفتن نقاط قوت، احساس شکست و عقب ماندگی، عدم امکان بازگشت به قبل، احساس ناکارآمدی، زندگی با فقدان­ها، فاصله گرفتن از آرزو ها، ازدست دادن عشق، نرسیدن به آرزو، نداشتن یک زندگی پویا.
برنامه­ ریزی
این مرحله خود دو بخش تدوین اهداف و تدوین برنامه ­های حمایتی را دربر می­گیرد. مشارکت مددجو در این مرحله جهت شناسایی اولویت­ها الزامی است. در این مرحله مددجو و پرستار با مشارکت یکدیگر تهدید و آشفتگی شناسایی شده را بررسی نموده و به شناخت اولویتها جهت رفع آنها اقدام می­نمایند. نکته­ای که در برنامه­ ریزی جهت کمک به مددجو برای دست یابی به تعادل اهمیت دارد این است که پرستا­ران مددجویان را در تدوین اهداف و برنامه ­های حمایتی مشارکت دهند و اهداف و برنامه­ ها به گونه ­ای تنظیم شوند که به مددجو جهت تغییر آنچه که قابل تغییر می­باشد و پذیرش آنچه که غیرقابل تغییر است کمک نمایند. توجه به این اصل، منجر به سهولت دستیابی به هدف کلی که همان تعادل است می گردد. توجه به ماتریکس­خود یا عوامل موثر بر مکان­ یابی و تعادل که در مرحله قبل شناسایی شدند نه تنها می­توانند به تدوین تشخیص تهدید و آشفتگی کمک کنند، بلکه در تدوین اهداف و برنامه­ ها نیز اهمیت به سزایی دارند. برنامه­ ریزی جهت دستکاری عوامل موثر بر تعادل و راهبردهای محافظت از خود به صورت تغییر، حذف، افزایش، کاهش و یا تداوم آنها صورت می­گیرد.

تدوین هدف
پس از تعیین اولویت­ها برای هر تشخیص پرستاری(تهدید و آشفتگی) مطرح شده در گام قبل، هدف تعیین می­ شود. هدف نه تنها هدایت کننده­ مسیر اجرای برنامه­ ها است، بلکه معیار روشنی برای ارزشیابی اثربخشی آنها است. اهداف تشخیص­های پرستاری مطرح شده در مرحله پیشین می­توانند به صورت زیر مطرح گردند:
هدف کلی
پس از اجرای برنامه، بیمار، مددجو یا قربانی قادر باشد، تعادل لازم برای بازگشت را کسب نماید.
اهداف جزئی
بیمار بتواند به ثبات فیزیولوژیک دست یابد.
زخم­های پوست با حداقل اسکار ترمیم یابد.
عملکرد اندام­ها به حداکثر توانایی­های قبل برسند.
درد و عذاب بیمار به حداقل ممکن برسد.
رنج و ناراحتی مددجو به حداقل ممکن برسد.
مددجو رفتار تهاجمی از خود نشان ندهد.
مددجو توانایی مراقبت از خود را پیدا کند.
مددجو بیان کند که به شرایط عادت کرده است.
قربانی بیان کند در حد قابل قبول به زندگی عادی(نقش­ها و مسئولیت ­ها، فعالیت­ها، تعاملات و…) باز گشته است.
فرداحساس رضایت درونی ، تجربه رشد و تعالی را بیان کند.
تدوین برنامه ­های حمایتی
در این بخش با توجه به تشخیص­های صورت گرفته و اهداف تعیین شده، برنامه ­های حمایتی برای مددجویان جهت تغییر آنچه که قابل تغییر است و پذیرش آنچه که غیرقابل تغییر است صورت می­گیرد. با توجه به گستردگی ابعاد تشخیص­ها، برنامه ­های متعددی جهت رفع هر مشکل تدوین می­ شود.