تولیداتی که به شبکه توزیع وصل می‌شوند.

انگلستان

تولیداتی که به شبکه توزیع تا حداکثر ولتاژ kV132 وصل می‌شوند.

ایران

تولیداتی با حداکثر ظرفیت MW25 که به شبکه توزیع متصل می‌شوند.

EPCOR، تعریف مشابه دیگری از تولید پراکنده دارد:
تولید پراکنده عموماً به منابع تولید انرژی الکتریکی با ظرفیت کم - نوعاً بین KW 1 تا MW 50 - که در مکانی نزدیک به مصرف‏کننده قرار دارد یا به شبکه توزیع متصل می‏گردد، اطلاق می‏شود [۳۵].

شکل۲-۲: منابع تولید پراکنده
۲-۷- مزایای تولید پراکنده ]۳۲و۳۵و۳۶و۳۷[
کاربردهای تولید پراکنده بصورت خلاصه عبارتند از :
منبع تأمین توان در شرایط عادی و اضطراری
تغذیه بارهای روستایی و دور از شبکه سراسری
منبع تغذیه پشتیبان برای تغذیه بارهای حساس

عملکرد مستقل و یا متصل به شبکه سراسری
استفاده از تولید پراکنده قابلیت‌هایی در اختیار طراحان و بهره برداران شبکه می‏گذارد که در ادامه به
برخی از آنها اشاره شده است:
بکارگیری انرژی‏های نو و منابع تجدیدپذیر انرژی
امکان بکارگیری تکنیک CHP در تولید
با توجه به موارد ذکر شده، مزایای تولید پراکنده عبارتند از:
اثرات زیست محیطی مطلوب
بهبود قابلیت اطمینان و پایداری شبکه (در برخی موارد)
بهبود کیفیت توان (در اکثر موارد)
جلوگیری از بکارگرفتن اضافه ظرفیتها جهت تأمین بار حداکثر
به تعویق انداختن سرمایه‏گذاریهای بخش انتقال و توزیع
کاهش هزینه‏ ها
افزایش بازده الکتریکی و راندمان کلی تولید
بهبود پروفیل ولتاژ
نصب و راه‏اندازی آسان
مکان نصب سهل الوصول
آزادسازی ظرفیت خطوط انتقال و فوق‏توزیع
پیک‏زدایی
۲-۸- روش های جایابی تولید پراکنده
دستیابی حداکثری به منافع حاصل از نصب تولید پراکنده تا حد زیادی به تعیین مکان و ظرفیت بهینه آنها در سیستم وابسته است. روش های جایابی تولید پراکنده در سیستمهای توزیع عموماً بر مبنای روش های تحلیلی و روش های بهینه ‏سازی استوار است که هر کدام مزایا و معایب خاص خود را دارد و می­توان گفت که هر کدام با توجه به نوع کاربرد می ­تواند مفید باشد که در ادامه یک بررسی اجمالی روی روش­های جایابی انجام می­ شود.
۲-۸-۱- روش های بهینه ‏سازی
یکی از مهم­ترین موضوعاتی که همیشه نظر کارشناسان، محققان و مهندسان را به خود جلب کرده است، یافتن الگوریتمی کارا برای حل مسئله بهینه­سازی می­باشد. مسئله بهینه­سازی پیدا کردن الگوریتمی است که بتواند نقطه بهینه یک نوع مسأله داده شده را پیدا کند. هیچ روشی که بتواند همه مسائل بهینه ‏سازی را حل کند وجود ندارد ]۳۸[.
تاکنون روش­های زیادی جهت حل مسئله بهینه­سازی ارائه شده است که می­توان آن­ها را به دو دسته کلی بهینه­سازی نسبی (محلی)^[۲۵] و بهینه­سازی مطلق^[۲۶] تقسیم ­بندی نمود. تفاوت اصلی بین بهینه­سازی نسبی (محلی) و بهینه­سازی مطلق از این­جا ناشی می­ شود که به­دست آوردن جواب در بهینه­سازی نسبی (محلی) کاملاً به نقطه شروع و حدس اولیه بستگی دارد درحالی­که در بهینه­سازی مطلق یافتن جواب بهینه تقریباً مستقل از حدس اولیه است. از طرفی ادعای روش بهینه­سازی مطلق، در یافتن نقطه بهینه مطلق است در حالی­که ممکن است بهینه­سازی نسبی نقاط بهینه نسبی را پیدا کند.