«أَرْسَلَ عَلَیْهِمْ طَیْراً أَبابیل: گروه پرندگان را بر آنان فرستاد.»، «[که‏] به سوى آنان سنگریزه‏هایى از سنگ گل مى‏انداختند.» و «سرانجام آنان را مانند باز مانده [کاه‏] جویده شده قرار داد.» ^[۳۶۳]

۲۷٫ اعجاب‌آوری کوه و درخت

پس از یادکرد نمونه­های قرآنی از خارق عادت­های رخ­داده شده بر مجرای حیوانات، مواردی نیز از مجرا شدن جمادات و نباتات می­آوریم.

۲۷-۱٫ شنود صدا از کوه از سوی موسای کلیم(علیه السلام)

امور خارق عادتی که از حضرت موسی(علیه السلام) در قرآن کریم بدان اشاره شده و سیر پیام­آوری ایشان، این‌گونه می کند که نخستین کار غریب ایشان همان شنیدن صدای مرموز از درون کوه است که در کتاب الهی بازگو شده است. آنگاه که «نادَیْناهُ مِنْ جانِبِ الطُّورِ الْأَیْمَن‏: از سوى راست [کوه‏] طور او را ندا دادیم»^[۳۶۴] و به راستی این آغاز پیامبری ایشان بود تا «گروهى را بیم دهى که پیش از تو هشدار دهنده‏اى به سوى آنان نیامده بود. باشد که آنان پند پذیرند.»^[۳۶۵]

۲۷-۲٫ دیدن آتش از درخت و تکلم با خدا

درختی که خدای تعالی از پس آن با موسی(علیه السلام) تکلم فرمود و در قرآن بدان اشاره شده است. در قرآن کریم، دو بار از درختی سبز «الشَّجَرِ الْأَخْضَرِ»^[۳۶۸] سخن رفته است. همان درختی که آتشی از ان دیده شد: یکی کریمه­ای که می‌گوید: آنگاه که در وادی ایمن موسی آتش می بیند به درخت نزدیک می‌شود و صدایی می‌شنود که می‌گوید: «یا مُوسى‏ إِنِّی أَنَا اللَّهُ رَبُّ الْعالَمینَ»^[۳۶۹] از این آتش، به آتش موسی هم تعبیر شده است و در مثنوی حکیم رومی هم آمده است.^[۳۷۰] دوم آنکه مربوط است به استدلالی برای منکرین رستاخیز برین مضمون که خدا کسی است که آتش را در درخت سبز قرار داده که شما از ان آتش می‌افروزید.^[۳۷۱] و به­ طور کلی قرآن از این آتش درخت در چهار نوبت سخن آورده است.^[۳۷۲]

۲۸٫ شکافت دریا

وقتی لشکر موسی(علیه السلام) به کرانه دریا رسید و چاره ای برای گریز از دست فرعونیان نداشت، موسی(علیه السلام)، ولیّ خدا، چوبدستی خویش را بر دریا زد، آب‌ها به گونه ای خارق عادت کنار رفت راهرویی برای آنان باز شد و بی خطر از آنچه هراس داشتند گذر کردند و به دنبال آنان سپاهیان دشمن در آب فرو رفتند.^[۳۷۳] «وَ اتْرُکِ الْبَحْرَ رَهْوًا…: دریا را آرمیده رها کن. بى گمان آنان سپاهى هستند که غرق خواهند شد.»^[۳۷۴]
موسیی فرعون را با رود نیل می‌کشد با لشکر و جمع ثقیل^[۳۷۵]
گذر کردن موسای کلیم(علیه السلام) و یارانش از میان دریا و غرق شدن دشمنان­شان در رود نیل، ره­آورد کار خارق عادت آن حضرت با عصای خویش است. در آیات پرشماری، سخن از نجات موسویان و فروبردن فرعونیان آمده است: «وَ إِذْ فَرَقْنا بِکُمُ الْبَحْرَ فَأَنْجَیْناکُمْ وَ أَغْرَقْنا آلَ فِرْعَوْن َ وَ أَنْتُمْ تَنْظُرُون‏: و هنگامى که دریا را با ورودتان شکافتیم و شما را نجات دادیم و فرعونیان را در حالى که مى‏نگریستید، غرق کردیم‏».^[۳۷۶]

۲۹٫ درخشش دست

از شگفت آفرینی‌های اولیای خدا به فراخور فضای تبلیغی خود یکی درخشش و سفید شدن دست موسای کلیم(علیه السلام) بی­هیچ عیبی بود که در گریبان فرو برد و برون کشیدش: «وَ اضْمُمْ یَدَکَ إِلى‏ جَناحِکَ تَخْرُجْ بَیْضاءَ مِنْ غَیْرِ سُوءٍ آیَهً أُخْرى‏: و دستت را به پهلویت پیوسته بدار، تا به عنوان نشانه‏اى دیگر سفید [و] بى عیب بیرون آید».^[۳۷۷]
سخن شایانی که در این آیه در باب خوارق عادات بیان شده است این است که خداوند متعال به وضوح، این امر را از نشانه­ها و به گونه ­ای از اتمام حجت­های خداوند بر بینندگان این کارها دانسته است و شاید بتوان این اتمام حجت را در همه نشانه­ های شگفتی که برای گرویدن منکران به ایمان یا درخواست کنندگان کارهای خارق عادت از انبیای الهی انجام شده است جاری کرد که این نکته­ی مهمی است.
همچو موسى نور کى یابد ز جیب سُخـره‏ى استـاد و شـاگرد کـتاب‏^[۳۷۸]

۳۰٫ از میان رفتن کارایی یک افزار

کارد برنده را به دست کودکی هم بدهیم تا حتی بی هیچ قصدی به جسمی نازک مانند پوست انسان بکشد جسارت نگاه کردن به آن را نخواهیم داشت چرا که در بریده شدن این ابزار تردید نداریم اما گاه به اذن الهی شاهد امری شگرف یعنی عمل نکردن آن ابزار خواهیم شد که در قرآن کریم نمونه ­ای را یاد می­فرماید.

۳۰-۱٫ نبریدن کارد در قربانی کردن اسماعیل(علیه السلام)

حضرت ابراهیم(علیه السلام) به تنها فرزند خویش که پس از سال­ها چشم­انتظاری به او عنایت شده بود «گفت: فرزندم، من در خواب دیده‏ام که من [دارم‏] تو را سر مى‏برّم، بنگر تو چه نظر دارى.
[فرزندش‏] گفت: پدرجان، آنچه را فرمان مى‏یابى انجام بده.» ^[۳۷۹]اما کارد به حکم خداوند قادر کار
ذاتی خود را انجام نداد و در کمال شگفتی به اسماعیل آسیبی نرسید «و [گوسفندى آماده‏] براى ذبح را
بلا گردان او گرداندیم.»^[۳۸۰] او سالم و زنده ماند «و براى او در [میان‏] پسینیان [نام نیک‏] بر جاى
نهادیم.»^[۳۸۱]

۳۱٫ عروج به آسمان‌ها و عوالم غیب

گرچه دنیای امروز، آرزوی دست­نیافتنی دوران پیامبران، یعنی پرواز به آسمان­ها را برآورده کرده
است و حتی به سیاره­های دیگر نیز راه یافته است اما به نظر نمی­آید کسی پیدا شود و از سیر در عوالم ناپیدای هستی به حیرت در نیاید و جای پرسش برایش نمانده باشد که عیسای مسیح(علیه السلام) و پیامبر گرامی اسلام(صلی الله علیه و آله) چگونه به آسمان­ها رفته­اند و در چه عوالم پیدا و پنهانی سیر نموده ­اند.

۳۱-۱٫ عروج حضرت عیسی علیه السلام به آسمان(علیه السلام)

گفته­ی مسیحیان که: «مسیح، عیسى بن مریم، رسول خدا را ما کشتیم» نادرست است، «او را نکشته‏اند و او را بر دار [نیز] نکرده‏اند بلکه [حقیقت امر] براى آنان مشتبه شد و آنان که در [باره‏] او اختلاف کردند، قطعاً از [حال‏] او در شکّند.» «و به [حال‏] او یقین ندارند بلکه از [حدس و] گمان پیروى مى‏کنند و به یقین او را نکشته‏اند.»«بَلْ رَفَعَهُ اللَّهُ إِلَیْه: بلکه خداوند او را به سوى خویش فرا برد‏»^[۳۸۴] این امر که البته به دست حضرت عیسی صورت نگرفته از دید آدمی، امری است شگرف که قرآن کریم بدان اشارت فرموده است.